استاندارد ONVIF در دوربین مداربسته چیست؟

دوربین های مدار بسته آنالوگ از نظر سازگاری با یکدیگر هیچ مشکلی نداشتند. اساسا دوربین‌های مداربسته و DVRهای مرسوم سنتی آنالوگ اگر از برندهای مختلفی هم باشند، باز هم بدون مشکل با هم ارتباط برقرار کرده و درکنار یکدیگر کار می‌کردند. در اوایل ظهور دوربین های تحت شبکه (IP) به دلیل کمبود تجهیزات و ضعف در سازگاری با یکدیگر، راه پیشرفت و گسترش‌ آنها ناهموار بود چون شرکت‌های تولیدکننده تجهیزات نظارت تصویری تحت‌شبکه، پروتکل و قراردادهای خود را داشتند. از این رو نصاب‌ها مجبور بودند در یک پروژه همه تجهیزات را از محصولات یک برند کار کنند ولی با استاندارد ONVIF دوربین‌های تحت شبکه با برند مختلف قابلیت اتصال به هم پیدا می‌کنند.

تولد ONVIF :

در سال 2008، شرکت‌های سونی، بوش و اکسیس پروتکل استانداردی به نام ONVIF (مخفف Open Network Video Interface Forum) را ایجاد کردند.

پروتکل استاندارد ONVIF با هدف حل مشکل همکاری و ارتباط بین تجهیزات نظارت تصویری IP، بطوریکه محصولات از شرکت‌ها و برندهای مختلف در کنار یکدیگر بدون مشکل کار کنند، شکل گرفت. استانداردی مشترک برای سرعت بخشیدن به توسعه و فراگیر شدن تجهیزات نظارت‌ تصویری تحت شبکه.

ONVIF علاوه بر استانداردسازی ارتباط بین محصولات تحت شبکه، همچنین باعث بهینه‌سازی روند فشرده‌سازی و انتقال اطلاعات صوتی و تصویری، یافتن دستگاه‌های IP روی شبکه، کنترل دوربین‌های PTZ، ورودی‌ها و خروجی‌های آلارم، روال‌های تنظیم و کنترل، موشن‌دیتکشن و غیره نیز شد.

در کل پروتکل ارتباطی برای محصولات تحت‌شبکه مانند زبان برای انسان‌هاست. پروتکل ONVIF زبانی مشترک میان محصولات تحت شبکه است.

اهداف ابتدایی ONVIF :

• استانداردسازی ارتباط بین دستگاه‌های IP ویدئویی
• ایجاد ارتباط و همکاری بین محصولات ویدئویی تحت شبکه جدا از برند شرکت سازنده محصول
• استفاده آزاد برای همه شرکت‌ها و سازمان‌ها

نسخه‌های مختلف استاندارد ONVIF :

بعد از گذشت 10 سال از تولد ONVIF، نسخه‌های متعددی از این استاندارد ارائه شده است که تعدادی از آنها به این ترتیب اند:

• ONVIF 1.0
• ONVIF 2.0
• ONVIF 2.2
• ONVIF 2.4
• ONVIF 2.5

پروفایل‌های ONVIF :

هر پروفایل ONVIF دارای مشخصات فنی خاصی است که ایجاد ارتباط بین دستگاه‌ها با قابلیت‌ها و کارکردهای خاصی را تضمین می‌کند.

سازمان ONVIF در سال 2012 مفهوم “پروفایل” را معرفی کرد. وقتی دستگاه‌ها و برنامه‌ها در یک پروفایل باشند، بی‌شک باهم سازگارند. پروفایل ONVIF به کاربر اجازه می‌دهد به راحتی ویژگی‌های یک پروفایل را بدون آگاهی از انطباق‌پذیری بین ورژن‌های ONVIF، تشخیص دهد.

پروفایل S :

جهت ارسال و انتقال تصویر (منتشر شده در سال 2011)پروفایل s پروتکل استاندارد ONVIF

پروفایل C :

جهت کنترل دسترسی تحت شبکه ابتدایی (منتشر شده در سال 2013)پروفایل c پروتکل استاندارد ONVIF

پروفایل G :

جهت ذخیره‌سازی و بازیابی (منتشر شده در سال 2014)پروفایل g پروتکل استاندارد ONVIF

پروفایل Q :

جهت نصب سریع (منتشر شده در سال 2016)

پروفایل A :

جهت پیکربندی و تنظیم سیستم‌های کنترل دسترسی پیشرفته‌تر (منتشر شده در سال 2017)

پروفایل T:

جهت ارسال و انتقال تصویر پیشرفته (منتشر شده در سال 2018)

ONVIF در مقابل PSIA :

در مقابل سازمان ONVIF سازمان‌های دیگری هم تصمیم گرفتند تا استانداردهایی برای محصولات نظارتی تحت‌شبکه ایجاد کنند. فعال‌ترین آنها PSIA است. PSIA یا Physical Security Interoperability Alliance (اتحاد همکاری تجهیزات امنیتی) ماموریت دارد تا قابلیت همکاری plug-and-play را بین محصولات و سرویس‌های امنیتی مختلف مثل دوربین‌های مدار بسته، سنسورهای امنیتی، کنترل دسترسی، تحلیل ویدیو و مدیریت فیزیکی اطلاعات امنیتی برقرار کند.

مشکل PSIA این است که محبوبیت کمتری دارد. در حال حاضر کمتر از 50 شرکت تولیدکننده مانند شرکت‌های سیسکو، GE، هایک‌ویژن، IBM، NICE، Pelco، Milestone و Genetec را تحت‌پوشش قرار می‌دهد. درحالی که ONVIF تا سال 2014 بیشتر از 500 عضو داشت که بیشتر از 5000 محصول سازگار با استاندارد ONVIF ارائه می‌داد.

منبع: فرافن